10 مفهوم پایه که هر تدوین‌گری باید بداند

اینترو

10 مفهوم

تصاویر دیجیتال

تصویر دیجیتال راهی برای نمایش یک تصویر واقعی به عنوان مجموعه ای از اعداد است که می تواند توسط کامپیوتر ذخیره و پردازش شود. تصویر واقعی چیزی است که می توانید ببینید، مانند یک عکس، یک نقاشی یا یک صحنه. یک تصویر دیجیتال به قطعات کوچکی به نام پیکسل تقسیم می شود که کوچکترین واحدهای تصویر هستند. هر پیکسل دارای یک عدد یا مجموعه ای از اعداد است که رنگ یا روشنایی آن را توصیف می کند. به عنوان مثال، یک پیکسل سیاه و سفید ممکن است عددی از 0 تا 255 داشته باشد، جایی که 0 سیاه و 255 سفید است. یک پیکسل رنگی ممکن است دارای سه عدد برای اجزای قرمز، سبز و آبی باشد که هر کدام از 0 تا 255 متغیر است.

انواع مختلفی از تصاویر دیجیتال وجود دارد، بسته به اینکه چگونه ایجاد می شوند و چه چیزی را نشان می دهند. چند نمونه عبارتند از:

تصاویر نوری:

اینها تصاویر دیجیتالی هستند که نور منعکس شده یا ساطع شده توسط یک شی یا یک صحنه را می گیرند. آنها را می توان توسط دستگاه هایی مانند دوربین، اسکنر یا تلسکوپ ایجاد کرد. آنها همچنین می توانند توسط نرم افزارهایی مانند Photoshop یا GIMP ویرایش یا دستکاری شوند.

تصاویر غیر نوری:

اینها تصاویر دیجیتالی هستند که انواع دیگر سیگنال ها یا امواج مانند صدا، اشعه ایکس یا امواج رادیویی را می گیرند. آنها را می توان توسط دستگاه هایی مانند میکروفون، دستگاه های اشعه ایکس یا رادار ایجاد کرد. آنها همچنین می توانند توسط نرم افزارهایی مانند Audacity یا MATLAB پردازش یا تجزیه و تحلیل شوند.

تصاویر مصنوعی:

اینها تصاویر دیجیتالی هستند که به جای گرفتن اشیا یا صحنه های واقعی، با فرمول ها یا مدل های ریاضی تولید می شوند. آنها را می توان توسط نرم افزارهایی مانند Blender یا Mathematica ایجاد کرد. آنها همچنین می توانند برای اهداف شبیه سازی، انیمیشن یا تجسم استفاده شوند.

تصاویر دیجیتال دارای برخی ویژگی های اساسی هستند که کیفیت و اندازه آنها را توصیف می کند. بعضی از آنها … هستند:

• رزولوشن
• عمق رنگ
• فرمت

پیشنهاد می‌کنم این مقاله را مطالعه کنید: انواع پسوندهای پراستفاده عکس

تاریخچه تصاویر دیجیتال:

• 1951: اولین سیگنال های دیجیتال توسط اولین ضبط کننده نوار ویدئویی در نوار مغناطیسی ذخیره شد.
• 1957: اولین تصویر دیجیتال توسط رایانه توسط راسل کرش تولید شد. این تصویر پسرش با تنها 176 پیکسل بود.
• 1965: اولین دوربین دیجیتال توسط یوجین اف لالی برای اکتشاف فضایی اختراع شد. هیچ فضای ذخیره سازی یا نمایشگری نداشت.
• 1972: اولین نرم افزار پردازش تصویر دیجیتال توسط ریچارد شاپ ساخته شد. SuperPaint نام داشت و به کاربران اجازه می داد تصاویر رنگی را روی صفحه کامپیوتر ایجاد و ویرایش کنند.
• 1975: اولین نمونه اولیه دوربین دیجیتال توسط استیون ساسون در کداک ساخته شد. از یک سنسور CCD و یک نوار کاست استفاده می کرد. 8 پوند وزن داشت و 23 ثانیه طول کشید تا یک تصویر ثبت شود.
• 1981: اولین دوربین دیجیتال تجاری توسط سونی عرضه شد. ماویکا نام داشت و از دیسک مغناطیسی استفاده می کرد. رزولوشن آن 0.3 مگاپیکسل بود و روی صفحه تلویزیون قابل مشاهده بود.
• 1986: اولین دوربین DSLR توسط نیکون معرفی شد. F3AF نام داشت و از سیستم فوکوس خودکار و مکانیزم پیشروی فیلم استفاده می کرد. هنوز از فیلم برای ثبت تصاویر استفاده می کرد.
• 1990: اولین نسخه ادوبی فتوشاپ، برنامه ای برای تنظیم و دستکاری فایل های تصویر دیجیتال، منتشر شد.
• 1991: اولین دوربین دیجیتال واقعی که از فیلم استفاده نمی کرد توسط کداک ساخته شد. DCS-100 نام داشت و وضوح 1.3 مگاپیکسل داشت. این عمدتا توسط حرفه ای ها استفاده می شد.
• 1995: اولین دوربین دیجیتال مصرفی که می توانست به کامپیوتر متصل شود توسط کاسیو عرضه شد. QV-10 نام داشت و وضوح 0.3 مگاپیکسل داشت. همچنین دارای صفحه نمایش LCD برای پیش نمایش تصاویر بود.
• 2000: اولین گوشی دوربین دار توسط شارپ عرضه شد. J-SH04 نام داشت و وضوح 0.1 مگاپیکسل داشت. به کاربران اجازه می داد عکس بگیرند و برای دیگران ارسال کنند.
• 2003: اولین دوربین دیجیتال با بیش از 10 مگاپیکسل توسط کانن معرفی شد. این EOS-1Ds نام داشت و دارای یک سنسور فول فریم بود که با اندازه فیلم 35 میلی متری مطابقت داشت.
• 2005: اولین دوربین دیجیتال با بیش از 20 مگاپیکسل توسط کداک عرضه شد. Pro SLR/n نام داشت و دارای سنسور فول فریم و حالت دامنه دینامیکی بالا بود.
• 2010: اولین دوربین دیجیتال با بیش از 40 مگاپیکسل توسط Hasselblad عرضه شد. H4D-40 نام داشت و دارای سنسوری با فرمت متوسط ​​بود که بزرگتر از سنسورهای فول فریم بود.
• 2015: اولین دوربین دیجیتال با بیش از 100 مگاپیکسل توسط فاز یک معرفی شد. IQ3 100MP نام داشت و دارای سنسور با فرمت متوسط ​​و محدوده ISO بالا بود.

پیکسل:

پیکسل کوچکترین واحد تصویر یا گرافیک دیجیتالی است که می تواند روی یک دستگاه نمایشگر دیجیتال نمایش داده و نمایش داده شود. پیکسل به عنوان عنصر تصویر نیز شناخته می شود، که کلمه پیکسل از آن گرفته شده است (pix = تصویر، el = عنصر).

یک پیکسل مانند یک نقطه یا مربع در مانیتور کامپیوتر یا صفحه نمایش گوشی هوشمند است. پیکسل ها بلوک های اصلی یک تصویر یا نمایشگر دیجیتال هستند و با استفاده از مختصات هندسی ایجاد می شوند. بسته به دستگاه و وضوح، کمیت، اندازه و ترکیب رنگ پیکسل ها متفاوت است و از نظر وضوح نمایشگر اندازه گیری می شود. به عنوان مثال، یک کامپیوتر با وضوح نمایش 1920 در 1080 حداکثر 2073600 پیکسل بر روی صفحه نمایش تولید می کند. گسترش وضوح پیکسل نیز کیفیت نمایش را تعیین می کند. پیکسل بیشتر در هر اینچ از صفحه نمایش مانیتور نتایج تصویر بهتری را به همراه دارد.

رنگ هر پیکسل با ترکیب خاص سه جزء اصلی طیف رنگی RGB تعیین می شود: قرمز، سبز و آبی. بسته به سیستم رنگی، تعداد بیت های متفاوتی را می توان برای تعیین هر جزء رنگی پیکسل اختصاص داد. به عنوان مثال، در سیستم‌های رنگی 8 بیتی، تنها یک بایت به هر پیکسل اختصاص می‌یابد که پالت را تنها به 256 رنگ محدود می‌کند. در سیستم‌های رنگی 24 بیتی رایج که برای تقریباً همه مانیتورهای رایانه شخصی و نمایشگرهای گوشی‌های هوشمند استفاده می‌شوند، سه بایت اختصاص داده می‌شود، یک بایت برای هر رنگ در مقیاس RGB، که در مجموع به 16777216 تغییر رنگ منجر می‌شود.

رزولوشن

Resolution، در زمینه تصاویر دیجیتال، به میزان جزئیاتی که یک تصویر در خود نگه می دارد، اشاره دارد. این معیاری است که برای توصیف وضوح و وضوح یک تصویر یا تصویر استفاده می شود. رزولوشن اغلب بر حسب پیکسل ها بیان می شود، که نقطه های کوچکی هستند که یک تصویر دیجیتال را تشکیل می دهند. هر چه تعداد پیکسل های یک تصویر بیشتر باشد، رزولوشن آن بالاتر است و جزئیات بیشتری نشان داده می شود.

دو نوع اصلی وضوح وجود دارد:

1. **رزولوشن فضایی**: این به تعداد پیکسل های مورد استفاده برای نمایش یک تصویر اشاره دارد. معمولاً به صورت عرض x ارتفاع (به عنوان مثال 1920 x 1080 پیکسل) بیان می شود. وضوح فضایی بالاتر به این معنی است که از پیکسل های بیشتری برای نمایش تصویر استفاده می شود و در نتیجه جزئیات و وضوح بیشتری به دست می آید.

2. ** وضوح رنگ (یا عمق رنگ) **: این به تعداد بیت های استفاده شده برای نمایش رنگ هر پیکسل اشاره دارد. عمق رنگ های رایج شامل 8 بیت، 16 بیت و 24 بیت است. وضوح رنگ بالاتر به این معنی است که می توان رنگ های بیشتری را نشان داد که منجر به تصاویر دقیق تر و زنده تر می شود.

علاوه بر تصاویر دیجیتال، وضوح نیز یک معیار مهم برای قضاوت در مورد کیفیت مانیتورها، چاپگرها و سایر فناوری‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری است.

توجه به این نکته مهم است که اگرچه وضوح بالاتر به طور کلی به معنای کیفیت تصویر بهتر است، اما به فضای ذخیره سازی و قدرت پردازش بیشتری نیز نیاز دارد. بنابراین، هنگام کار با تصاویر دیجیتال، یافتن تعادل مناسب بین وضوح و سایر عوامل کلیدی است.

معروف‌ترین روزولوشن‌ها

محبوب ترین یا معروف ترین وضوح برای صفحه نمایش های دسکتاپ **1920×1080** است که به عنوان Full HD یا FHD نیز شناخته می شود. این وضوح دارای نسبت تصویر 16:9 و در مجموع 2,073,600 پیکسل است. به طور گسترده ای برای بازی، پخش ویدئو و مرور وب استفاده می شود. تا جولای 2023، سهم بازار 22.7 درصد در سراسر جهان و 25.7 درصد در بریتانیا بود.

رزولوشن های رایج دیگر برای صفحه نمایش های دسکتاپ عبارتند از **1366×768**، **1536×864**، **1440×900**، و **1600×900**. این رزولوشن‌ها نسبت‌های تصویر و تعداد پیکسل‌های متفاوتی دارند، اما همه آنها از نظر کیفیت و جزئیات کمتر از 1920×1080 هستند. آنها اغلب برای لپ تاپ ها، نوت بوک ها و مانیتورهای بودجه استفاده می شوند. از جولای 2023، آنها در مجموع سهم بازار 35.29٪ در سراسر جهان را داشتند.

محبوبیت وضوح صفحه نمایش با گذشت زمان، بسته به در دسترس بودن و مقرون به صرفه بودن فناوری ها و دستگاه های جدید، تغییر می کند. به عنوان مثال، در گذشته رزولوشن هایی مانند **1024×768**، **1280×800** و **1280×1024** بسیار متداول بودند، اما در سال های اخیر با رزولوشن های بالاتر پیشی گرفته اند. امروزه، برخی از کاربران رزولوشن‌های بالاتر از 1920×1080 را ترجیح می‌دهند، مانند **2560×1440** (QHD)، **3840×2160** (4K) یا **5120×2880** (5K)، که وضوح و واقع‌گرایی بیشتری را برای گرافیک ارائه می‌کنند. برنامه های کاربردی فشرده

بالاترین رزولوشن موجود در جهان چیست؟

بالاترین رزولوشنی که برای یک عکس تا امروز ثبت شده، مربوط به عکسی است که اندازه آن 717 گیگاپیکسل یا 717,000,000,000 پیکسل است. برای اینکه بزرگی و مقیاس آن را بهتر درک کنید، بهتر است بدانید که فاصله بین دو پیکسل 5 میکرومتر (0.005 میلی متر) است که به این معنی است که یک پیکسل کوچکتر از گلبول قرمز انسان است.
اما تا امروز، 12K بالاترین وضوح تصویری است که در حال حاضر وجود دارد و توسط دوربین‌ها ضبط شده. URSA Mini Pro 12K انقلابی در فیلم های دیجیتال با سنسور 12K Super 35 12288 x 6480 و محدوده دینامیکی 14 استاپ است. نسل سوم URSA Mini Pro دارای علم رنگ جدید است و در Blackmagic RAW رزولوشن 80 مگاپیکسل در هر فریم می گیرد.
و اما درباره نمایش‌گرها، همین چند وقت پیش Sphere Entertainment  بزرگترین صفحه نمایش LED جهان در لاس وگاس رونمایی شد – وضوح 16K x 16K. این ساختمان دایره‌ای چشمگیر، با همکاری مدیسون اسکوئر گاردن، هفته گذشته در نزدیکی استراحتگاه ونیزی در لاس وگاس افتتاح شد و با انیمیشن خیره‌کننده‌اش، مخاطبان را مجذوب خود کرد.

نسبت تصویر

نسبت تصویر اصطلاحی است که رابطه بین عرض و ارتفاع یک تصویر یا یک صفحه را توصیف می کند. معمولاً به صورت دو عدد که با دو نقطه از هم جدا می شوند، مانند 16:9 یا 4:3 نوشته می شود. عدد اول نشان دهنده عرض و عدد دوم نشان دهنده ارتفاع است. به عنوان مثال، یک تصویر با نسبت تصویر 16:9 به این معنی است که به ازای هر 16 واحد عرض، 9 واحد ارتفاع وجود دارد.

نسبت تصویر برای تعیین نحوه قرار گرفتن یک تصویر بر روی صفحه نمایش یا دستگاه نمایشگر مهم است. دستگاه‌های مختلف ممکن است نسبت‌های متفاوتی داشته باشند، مانند تلویزیون، نمایشگر، تبلت، گوشی‌های هوشمند، دوربین‌ها و غیره. یا جعبه نامه (با نوارهای سیاه در طرفین یا بالا و پایین).

برخی از نسبت های رایج عبارتند از:

4:3 (یا 12:9): این نسبت استاندارد برای تلویزیون های قدیمی و مانیتورهای رایانه بود. همچنین برای برخی از دوربین های دیجیتال و چاپ عکس استفاده می شود. گاهی اوقات به آن “تمام صفحه” یا “تعریف استاندارد” می گویند.
16:9: این محبوب ترین نسبت تصویر برای تلویزیون ها و مانیتورهای مدرن است. همچنین برای فرمت های ویدیویی با کیفیت بالا مانند Blu-ray و HDTV استفاده می شود. گاهی اوقات به آن “صفحه عریض” یا “با وضوح بالا” می گویند.
16:10 (یا 8:5): این نسخه کمی بلندتر از 16:9 است که اغلب برای لپ‌تاپ، تبلت و مانیتور کامپیوتر استفاده می‌شود. فضای عمودی بیشتری را برای مرور وب و ویرایش اسناد ارائه می دهد.
18.5:9 (یا 37:18): این نسبت تصویر بسیار گسترده ای است که توسط برخی از تلفن های هوشمند مانند Samsung Galaxy S8 و S9 استفاده می شود. این اجازه می دهد تا محتوای بیشتری روی صفحه نمایش داده شود، اما ممکن است هنگام تماشای ویدیوهایی که در این فرمت نیستند، نوارهای سیاهی ایجاد کند.
19.5:9 (یا 39:18): این نسبت تصویر بسیار گسترده دیگری است که توسط برخی از تلفن های هوشمند مانند iPhone X و XS استفاده می شود. جلوه ای مشابه 18.5:9 دارد، اما یک بریدگی نیز در بالای صفحه دارد که ممکن است با برخی برنامه ها یا ویدیوها تداخل داشته باشد.

upscale

ارتقاء مقیاس فرآیندی برای افزایش وضوح یک ویدیو است که باعث می‌شود در یک صفحه نمایش بزرگ‌تر، واضح‌تر و واضح‌تر به نظر برسد. اغلب برای بهبود کیفیت ویدیوهای قدیمی یا با وضوح پایین، مانند DVD، نوارهای VHS یا ویدیوهای آنلاین استفاده می شود. همچنین می‌توان از ارتقاء مقیاس برای بهبود جزئیات و بافت ویدیوهای با وضوح بالا، مانند 4K یا 8K استفاده کرد.

روش‌ها و نرم‌افزارهای مختلفی برای ارتقاء مقیاس ویدیوها وجود دارد، اما یکی از پیشرفته‌ترین و مؤثرترین آنها استفاده از هوش مصنوعی (AI) است. نرم افزار ارتقاء مقیاس ویدیوی هوش مصنوعی از الگوریتم های یادگیری ماشینی برای تجزیه و تحلیل ویدیوی اصلی و تولید پیکسل های جدید متناسب با سبک و رنگ پیکسل های اطراف استفاده می کند. به این ترتیب، ویدیوی ارتقا یافته طبیعی تر و واقعی تر به نظر می رسد، بدون هیچ گونه مصنوعات یا تاری.

برخی از نمونه‌های نرم‌افزار ارتقاء مقیاس ویدیوی هوش مصنوعی عبارتند از:

– Topaz Video Enhance AI: این نرم افزار اختصاص داده شده به ویدیوهای سطح بالا است که با استفاده از فناوری هوش مصنوعی کیفیت را افزایش می دهد. این می تواند ویدیوها را تا رزولوشن 8K ارتقاء دهد و جزئیات و رنگ ها را بازیابی کند. همچنین دارای ویژگی هایی برای حذف نویز، deinterlacing و تبدیل فریم‌ریت است. برای کامپیوترهای ویندوز و مک موجود است.
– AVCLabs Video Enhancer AI: این یک برنامه ارتقاء مقیاس مبتنی بر ابر است که می تواند ویدیوها را تا رزولوشن 4K ارتقاء دهد و کنتراست، روشنایی و اشباع را افزایش دهد. همچنین دارای یک ابزار پیشرفته تقویت چهره هوش مصنوعی در جهان است که می تواند ویژگی های چهره و حالات چهره افراد را در ویدیوها بهبود بخشد. برای ویدیوهای خانگی، مستندها و وبلاگ ها مناسب است.
– Pixop: این یک سرویس ارتقاء مقیاس 100% مبتنی بر ابر است که می تواند ویدیوها را تا وضوح 8K ارتقاء دهد و فیلترهای مختلفی را برای کاهش نویز، تصحیح رنگ، تثبیت و غیره اعمال کند. همچنین به کاربران این امکان را می‌دهد که ویدیوهای خود را قبل از ارتقاء مقیاس کوتاه کرده و نتایج را به صورت آنلاین مشاهده کنند. بر روی هر دستگاه و مرورگری کار می کند.

downlscale

کاهش مقیاس فرآیندی برای کاهش وضوح یک ویدیو است که باعث می‌شود آن را کوچک‌تر و با جزئیات کمتر در صفحه نمایش دهید. اغلب برای کاهش اندازه فایل و پهنای باند یک ویدیو استفاده می شود و ذخیره، اشتراک گذاری یا پخش آن را آسان تر می کند. همچنین می‌توان از کاهش مقیاس برای سازگار ساختن ویدیو با دستگاه‌ها یا پلتفرم‌هایی که از ویدیوهای با وضوح بالا پشتیبانی نمی‌کنند، مانند تلویزیون‌ها، مانیتورها یا تلفن‌های هوشمند قدیمی‌تر استفاده کرد.

فریم‌‌ریت

نرخ فریم اصطلاحی است که سرعت نمایش یک سری تصاویر روی صفحه یا دستگاه را توصیف می کند. معمولاً بر حسب فریم در ثانیه (FPS) اندازه گیری می شود، به این معنی که در یک ثانیه چند تصویر نمایش داده می شود. به عنوان مثال، اگر یک ویدیو دارای فریم‌ریت 24 فریم در ثانیه باشد، به این معنی است که 24 تصویر در یک ثانیه نمایش داده می شود.

Frame-rate بر کیفیت و سبک ویدیو تأثیر می گذارد. فریم‌ریت بالاتر معمولاً حرکت را نرم‌تر و واقعی‌تر می‌کند، در حالی که فریم‌ریت پایین‌تر ممکن است جلوه‌ای متزلزل یا سینمایی ایجاد کند. انواع مختلف ویدیوها بسته به هدف و مخاطب ممکن است از نرخ فریم متفاوتی استفاده کنند. به عنوان مثال، فیلم‌ها اغلب با سرعت 24 فریم در ثانیه نمایش داده می‌شوند که شبیه به نگاه ما به جهان است و ظاهری بسیار سینمایی ایجاد می‌کند. ورزش‌ها یا بازی‌های ویدیویی ممکن است از نرخ فریم بالاتر، مانند 60 فریم در ثانیه یا بیشتر، برای ثبت کنش‌ها و جزئیات سریع استفاده کنند.

عوامل زیادی بر انتخاب فریم-ریت تأثیر می‌گذارند، مانند دستگاه، پلتفرم، فضای ذخیره‌سازی، پهنای باند و ترجیحات شخصی. ممکن است برخی از دستگاه‌ها یا پلتفرم‌ها از ویدیوهای با وضوح بالا پشتیبانی نکنند، بنابراین ممکن است کاهش مقیاس یا تبدیل ویدیو ضروری باشد. برخی از ویدیوها ممکن است حجم فایل بزرگی داشته باشند یا به دلیل فریم‌ریت بالا به قدرت پردازش بیشتری نیاز داشته باشند، بنابراین کاهش یا فشرده سازی ویدیو ممکن است مفید باشد. برخی از افراد ممکن است بسته به سلیقه و تجربه خود نرخ فریم بالاتر یا پایین تر را ترجیح دهند.

برای اینستاگرام و تیک‌تاک چه فریم‌ریتی مناسب است؟

فربم‌ریت برای ویدیوهای اینستاگرام و TikTok به نوع و کیفیت محتوایی که می خواهید ایجاد کنید بستگی دارد. به طور کلی، فریم‌ریت توصیه شده برای هر دو سیستم عامل 30 فریم در ثانیه (FPS) است که تعادل خوبی بین حرکت صاف و اندازه فایل فراهم می کند. با این حال، بسته به نیاز و ترجیحات خود می توانید از فریم‌ریت بالاتر یا پایین تر نیز استفاده کنید.

به عنوان مثال، اگر می‌خواهید فیلم‌هایی بسازید که اکشن‌های سریع یا جزئیات بالا مانند ویدیوهای ورزشی یا بازی را ثبت کنند، می‌توانید از 60 FPS استفاده کنید که حرکت را روان‌تر و واقعی‌تر می‌کند. با این حال، به خاطر داشته باشید که فریم‌ریت بالاتر منجر به حجم فایل‌های بزرگ‌تر می‌شود و ممکن است توسط همه دستگاه‌ها یا پلتفرم‌ها پشتیبانی نشود. همچنین ممکن است لازم باشد ویدیوهای خود را فشرده یا تبدیل کنید تا نیازهای پلتفرم را برآورده کنید.

از طرف دیگر، اگر می خواهید ویدیوهایی بسازید که جلوه های سینمایی یا هنری داشته باشند، مانند ویدیوهای اسلوموشن یا تایم لپس، می توانید از فریم‌ریت پایین تر مانند 24 فریم در ثانیه یا 15 فریم در ثانیه استفاده کنید که باعث ایجاد یک لرزش می شود. یا اثر دراماتیک با این حال، مراقب باشید از فریم‌ریت خیلی پایین استفاده نکنید، زیرا ممکن است ویدیوهای شما را تار یا لکنت نشان دهند.

برای بهینه سازی ویدیوهای خود برای اینستاگرام و TikTok، باید فاکتورهای دیگری مانند وضوح، نسبت تصویر، فرمت و طول را نیز در نظر بگیرید.

بیت‌ریت

Bitrate ویدئو، سرعتی است که داده ها در یک جریان ویدئویی منتقل می شوند. معمولاً بر حسب بیت در ثانیه (bps) یا کیلوبیت در ثانیه (kbps) اندازه گیری می شود. هرچه میزان بیت بالاتر باشد، داده های بیشتری برای رمزگذاری ویدیو استفاده می شود و کیفیت و جزئیات ویدیو بهتر می شود. با این حال، بیت‌ریت بالاتر همچنین به معنای اندازه فایل بزرگتر و مصرف پهنای باند بیشتر است، که ممکن است بر عملکرد و سازگاری جریان تأثیر بگذارد.

بیت‌ریت تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند وضوح، فریم‌ریت، عمق رنگ، روش فشرده سازی و محتوای ویدیو قرار می گیرد. برای دستیابی به کیفیت مطلوب، انواع مختلف ویدیوها ممکن است به بیت‌ریت متفاوتی نیاز داشته باشند. برای مثال، ویدئویی با حرکت سریع یا صحنه‌های پیچیده ممکن است به بیت‌ریت بالاتری نسبت به ویدئویی با حرکت آهسته یا صحنه‌های ساده نیاز داشته باشد. به طور مشابه، ویدیویی با وضوح بالا یا فریم‌ریت بالا ممکن است بیت‌ریت بالاتری نسبت به ویدیویی با وضوح پایین یا نرخ فریم پایین نیاز داشته باشد.

دو نوع بیت‌ریت اصلی وجود دارد: بیت‌ریت ثابت (CBR) و بیت‌ریت متغیر (VBR). CBR به این معنی است که میزان بیت ثابت است و در طول ویدیو تغییر نمی کند. این کار کیفیت و اندازه فایل ثابتی را تضمین می‌کند، اما ممکن است داده‌ها را هدر دهد یا در برخی از قسمت‌های ویدیو باعث ایجاد مصنوعات شود. VBR به این معنی است که بیت‌ریت بسته به پیچیدگی هر فریم به صورت پویا تغییر می کند. این امکان کیفیت و کارایی بهتر را فراهم می کند، اما همچنین ممکن است باعث نوساناتی در اندازه و پهنای باند فایل شود.

برای انتخاب بهترین بیت‌ریت برای ویدیوی خود، باید هدف، مخاطب و پلتفرم خود را در نظر بگیرید. شما می خواهید کیفیت و اندازه ویدیوی خود و همچنین سازگاری و عملکرد ویدیوی خود را در دستگاه ها و پلتفرم های مختلف متعادل کنید. می‌توانید از برخی ابزارها یا ماشین‌حساب‌های آنلاین برای تخمین بیت‌ریت بهینه ویدیوی خود بر اساس مشخصات خود استفاده کنید. همچنین می‌توانید از برخی نرم‌افزارها یا برنامه‌ها برای تنظیم یا تبدیل بیت‌ریت ویدیوی خود در صورت نیاز استفاده کنید.

slowmotion

حرکت آهسته اثری در فیلم سازی است که به نظر می رسد زمان کند می شود. معمولاً با ضبط اکشن با فریم‌ریت بالاتر از نرخ پخش معمولی و سپس پخش آن با سرعت عادی به دست می آید. به این ترتیب، عمل نرم‌تر و دقیق‌تر به نظر می‌رسد. به عنوان مثال، اگر ویدیویی با سرعت 120 فریم در ثانیه (FPS) ضبط شود و با سرعت 30 فریم در ثانیه پخش شود، چهار برابر کندتر از حالت واقعی ظاهر می شود.

حرکت آهسته را می توان برای اهداف مختلفی استفاده کرد، مانند:

• برای تأکید بر یک لحظه دراماتیک یا مهم در یک صحنه، مانند یک انفجار، یک بوسه یا یک مرگ.
• برای نشان دادن مهارت و سبک یک فعالیت ورزشی، مانند اسلم دانک، گل یا شیرجه.
• برای به تصویر کشیدن زیبایی و پیچیدگی پدیده های طبیعی، مانند یک قطره آب، شکفتن یک گل، یا پرواز پروانه.
• برای ایجاد یک اثر هنری یا سینمایی، مانند رقص اسلوموشن، سکانس رویایی یا فلاش بک.

حرکت آهسته توسط کشیش اتریشی آگوست ماسگر در اوایل قرن بیستم اختراع شد. برخی از نمونه های معروف اسلوموشن در فیلم ها عبارتند از:

• صحنه های فرار از گلوله در The Matrix2 که از دوربین های متعدد و تصاویر کامپیوتری برای ایجاد نمای 360 درجه از اکشن استفاده می کرد.
• صحنه آغازین Saving Private Ryan3 که از حرکت آهسته برای به تصویر کشیدن وحشت و هرج و مرج فرود D-Day استفاده می کرد.
• صحنه آخر Thelma & Louise4، که از حرکت آهسته استفاده کرد تا تصویر نمادین دو زن را که از صخره در حال رانندگی بودند، ثابت کند.

fastmotion

حرکت سریع اثری در فیلم‌سازی است که به‌نظر می‌رسد زمان تندتر می‌شود. معمولاً با فیلمبرداری از اکشن با فریم‌ریت معمولی یا بالاتر از نرخ پخش معمولی و سپس پخش آن با سرعت بیشتر به دست می آید. به این ترتیب، عمل سریعتر و اغراق آمیزتر به نظر می رسد. برای مثال، اگر ویدیویی با سرعت 30 فریم در ثانیه (FPS) ضبط شود و با سرعت 60 فریم در ثانیه پخش شود، دو برابر سریع‌تر از حالت واقعی ظاهر می‌شود.

از حرکت سریع می توان برای اهداف مختلفی استفاده کرد، مانند:

• برای ایجاد یک جلوه طنز یا طنز، مانند در کمدی اسلپ استیک، کارتون یا فیلم های صامت.
• برای نشان دادن گذر زمان یا تغییر فصل ها، مانند مونتاژ، مستند یا فیلم های طبیعت.
• برای تأکید بر تضاد یا انتقال بین صحنه ها یا حالات مختلف، مانند موزیکال، درام، یا هیجان.
• برای ایجاد یک جلوه هنری یا سبک مانند در موزیک ویدیوها، فیلم های تجربی یا بازی های ویدیویی.

حرکت سریع توسط فیلمساز فرانسوی ژرژ ملیس در اواخر قرن نوزدهم اختراع شد. برخی از نمونه های معروف حرکت سریع در فیلم ها عبارتند از:

• صحنه های تعقیب و گریز در The Keystone Cops2 که از حرکت سریع برای ایجاد جلوه ای آشفته و خنده دار استفاده می کرد.
• صحنه آغازین La Dolce Vita3 که از حرکت سریع برای نشان دادن ورود مجسمه مسیح با هلیکوپتر بر فراز رم استفاده می کرد.
• صحنه رقص در داستان وست ساید، که از حرکت سریع برای افزایش انرژی و هیجان شماره موزیکال استفاده می کرد.